Podmiot faktoringu
Przedsiębiorca (faktorant)- sprzedawca (dostawca) towarów i usług, to podmiot prowadzący określoną działalność gospodarczą i dokonujący sprzedaży lub dostawy towarów, albo świadczący określone usług. Bywa w obecnej literaturze przedmiotu nazwany "klientem", w stosunku faktoringowym, bowiem wchodzi on w określone relacje z firmą faktoringową, której staje się klientem. W polskim nazewnictwie prawniczym poprawne byłoby posługiwanie się terminem "przedsiębiorca" czy "podmiot gospodarczy", aczkolwiek termin ten w istocie odnosi się także i do faktora. Można więc mówić o "sprzedawcy" lub "dostawcy" towarów lub "usługodawcy".
Faktor – termin ten wywodzi się z języka łacińskiego (facere) i oznacza podmiot działający (czyniący) za pośrednika. Z praktyki światowej wynika, że faktorami z reguły są:
- instytucje bankowe
- wyspecjalizowane spółki faktoringowe
Zaangażowanie banków w transakcje faktoringowe jest w pełni zrozumiałe i uzasadnione zważywszy, że czynności prawne i faktyczne, jakie wiążą się z istotą faktoringu, z natury swej nadają się do włączenia ich do katalogu.
Pierwsze spółki faktoringowe powstały w USA. Ich działalność przejawia się głównie w nabywaniu wierzytelności od sprzedawców (dostawców) czy usługodawców oraz udzielaniu kredytów. W ten sposób spółki faktoringowe stały się konkurentami banków i ich tradycyjnej działalności.
Nie ma przeszkód prawnych ani faktycznych, aby działalność faktoringową mogła prowadzić osoba fizyczna, zajmując się nią w sposób profesjonalny. W prawie polskim podmiotem gospodarczym może być osoba fizyczna.
Dłużnik – odbiorca towarów lub usług zobowiązany do zapłaty. Nabywcą towarów i usług w stosunku faktoringowym może być każdy, kto taki towar nabył lub na rzecz kogo wydano usługę. Mogą być nimi w szczególności przedsiębiorstwa produkcyjne, handlowe, czy usługowe, które tym razem były nabywcami określonych dóbr i usług. W stosunku faktoringowym oraz w stosunku między sprzedawcą (dostawcą) lub usługodawcą a nabywcami towarów lub usług, każda ze stron może być wierzycielem i dłużnikiem, ponieważ chodzi o zobowiązania wzajemne.
Kumulatywne przystąpienie do długu
Kumulatywne przystąpienie do długu powodujace solidarną odpowiedzialność dłużników dopuszczalne jest na podstawie zasady swobody zawierania umów. Polega ono na przyjeciu odpowiedzialności przez osoby trzecie za dotychczasowe zobowiązania dłużnika. Podkreślić należy, iż przystępujący nie zastępuje dłużika w ramach spełnienia świadczenia, nie zostaje on także z tego zwolniony, lecz występuje wraz z nim jako solidarny współdłużnik. Następuje tutaj pomnożenie podmiotów po stronie zobowiązanej w stosunku zobowiązaniowym o niezmienionej treści. Przyspiąpienie do długu dotyczy jedynie zobowiązań już insteniejących w momencie przystąpienia - nie można przystępować do długów przyszłych, bądź warunkowych.
Umowa kumulatywnego przystąpienia do długu zawierana jest pomiędzy dotychdzacowym dłużnikiem, a przyspiępującym do długu, albo przystepującym do długu, a wierzycielem. Taka umowa nie wymaga formy szczególnej, aby wywołać skutki.
Opócz umownego przystąpienia do długu ustawodawca przewidział również ustawowe przyspiąpienie do długu. Ma to miejsce wówczas, gdy nabywca przedsiębiorstwa bądź gospodarstwa rolnego staje się dłuznikiem solidarnym w zakresie zobowiązań związanych z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa bądź gospodastwa rolnego, bez względu na to z jakiego zdarzenia te zobowiązania powstały. Wyłączenie tej odpowiedzialności następuje jedynie gdy nabywca mimo, zachowaia naleznje staranności nie wiedział o istnieniu zobowiązania, a także ta odpowiedzialność jest ogranczona po stronie nabywcy przedsiebiorstwa, bądź gospodarstwa rolnego do jego wartości.
