Podmiot faktoringu
Przedsiębiorca (faktorant)- sprzedawca (dostawca) towarów i usług, to podmiot prowadzący określoną działalność gospodarczą i dokonujący sprzedaży lub dostawy towarów, albo świadczący określone usług. Bywa w obecnej literaturze przedmiotu nazwany "klientem", w stosunku faktoringowym, bowiem wchodzi on w określone relacje z firmą faktoringową, której staje się klientem. W polskim nazewnictwie prawniczym poprawne byłoby posługiwanie się terminem "przedsiębiorca" czy "podmiot gospodarczy", aczkolwiek termin ten w istocie odnosi się także i do faktora. Można więc mówić o "sprzedawcy" lub "dostawcy" towarów lub "usługodawcy".
Faktor – termin ten wywodzi się z języka łacińskiego (facere) i oznacza podmiot działający (czyniący) za pośrednika. Z praktyki światowej wynika, że faktorami z reguły są:
- instytucje bankowe
- wyspecjalizowane spółki faktoringowe
Zaangażowanie banków w transakcje faktoringowe jest w pełni zrozumiałe i uzasadnione zważywszy, że czynności prawne i faktyczne, jakie wiążą się z istotą faktoringu, z natury swej nadają się do włączenia ich do katalogu.
Pierwsze spółki faktoringowe powstały w USA. Ich działalność przejawia się głównie w nabywaniu wierzytelności od sprzedawców (dostawców) czy usługodawców oraz udzielaniu kredytów. W ten sposób spółki faktoringowe stały się konkurentami banków i ich tradycyjnej działalności.
Nie ma przeszkód prawnych ani faktycznych, aby działalność faktoringową mogła prowadzić osoba fizyczna, zajmując się nią w sposób profesjonalny. W prawie polskim podmiotem gospodarczym może być osoba fizyczna.
Dłużnik – odbiorca towarów lub usług zobowiązany do zapłaty. Nabywcą towarów i usług w stosunku faktoringowym może być każdy, kto taki towar nabył lub na rzecz kogo wydano usługę. Mogą być nimi w szczególności przedsiębiorstwa produkcyjne, handlowe, czy usługowe, które tym razem były nabywcami określonych dóbr i usług. W stosunku faktoringowym oraz w stosunku między sprzedawcą (dostawcą) lub usługodawcą a nabywcami towarów lub usług, każda ze stron może być wierzycielem i dłużnikiem, ponieważ chodzi o zobowiązania wzajemne.
Egzekucja z nieruchomości w czasie pandemii
Zgodnie z art. 2 w ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postepowania cywilnego dodano art. 9521Który wskazuje, iż lokalu mieszkalnego oraz nieruchomości grunwowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym, które służą dłużnikowi do zaspkojenia swoich potrzeb mieszkaniowych, nie można przeprowadzić licytacji. Ta sytuacja ma trwać do czasu zakończenia obowiązuwania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii oraz 90 dni po jego zakończeniu.
Powyższa ustawa wprowadziła również wymóg dla wierzycieli, który mówi o tym, że egzekucja z nieruchomości może zostać wszczęta przez wierzyciela, którego wierzytelność stanowi minimum 1/20 sumy oszacowania nieruchomości. W sytuacji, gdy egzekucja z nieruchomości ma zostać wszczęta na wniosek większej ilości wierzycieli - łączna suma egzekwowanych wierzytelności musi stanowić co najmniej rowniewartość 1/20 części sumy oszacowania.
Taka sytuacja stanowi ogromne pominiencie interesów wierzyciela - jest to spadek o 50 % sprzedawanych nieruchomości względem roku 2019.
