Przedsiębiorca (faktorant)- sprzedawca (dostawca) towarów i usług, to podmiot prowadzący określoną działalność gospodarczą i dokonujący sprzedaży lub dostawy towarów, albo świadczący określone usług. Bywa w obecnej literaturze przedmiotu nazwany "klientem", w stosunku faktoringowym, bowiem wchodzi on w określone relacje z firmą faktoringową, której staje się klientem. W polskim nazewnictwie prawniczym poprawne byłoby posługiwanie się terminem "przedsiębiorca" czy "podmiot gospodarczy", aczkolwiek termin ten w istocie odnosi się także i do faktora. Można więc mówić o "sprzedawcy" lub "dostawcy" towarów lub "usługodawcy".

 

Faktor – termin ten wywodzi się z języka łacińskiego (facere) i oznacza podmiot działający (czyniący) za pośrednika. Z praktyki światowej wynika, że faktorami z reguły są:

Zaangażowanie banków w transakcje faktoringowe jest w pełni zrozumiałe i uzasadnione zważywszy, że czynności prawne i faktyczne, jakie wiążą się z istotą faktoringu, z natury swej nadają się do włączenia ich do katalogu.

Pierwsze spółki faktoringowe powstały w USA. Ich działalność przejawia się głównie w nabywaniu wierzytelności od sprzedawców (dostawców) czy usługodawców oraz udzielaniu kredytów. W ten sposób spółki faktoringowe stały się konkurentami banków i ich tradycyjnej działalności.

Nie ma przeszkód prawnych ani faktycznych, aby działalność faktoringową mogła prowadzić osoba fizyczna, zajmując się nią w sposób profesjonalny. W prawie polskim podmiotem gospodarczym może być osoba fizyczna.

 

Dłużnik – odbiorca towarów lub usług zobowiązany do zapłaty. Nabywcą towarów i usług w stosunku faktoringowym może być każdy, kto taki towar nabył lub na rzecz kogo wydano usługę. Mogą być nimi w szczególności przedsiębiorstwa produkcyjne, handlowe, czy usługowe, które tym razem były nabywcami określonych dóbr i usług. W stosunku faktoringowym oraz w stosunku między sprzedawcą (dostawcą) lub usługodawcą a nabywcami towarów lub usług, każda ze stron może być wierzycielem i dłużnikiem, ponieważ chodzi o zobowiązania wzajemne.