Klauzule stosowane w umowie faktoringu


 
 
Klauzula de credere – mocą tej klauzuli faktor godzi się na ponoszenie względem przedsiębiorcy odpowiedzialności za to, że dłużnik spełni ciążące na nim świadczenie. Jeżeli zaś dłużnik nie uczyniłby tego (np. z powodu niewypłacalności), to faktor jest zobowiązany do spełnienia świadczenia własnym kosztem. W sferze faktoringu będzie chodziło o zapłacenie przedsiębiorcy pełnej kwoty wierzytelności przelanej na faktora, pomniejszonej o prowizję należną faktorowi. Jeżeli wypłaci on już zaliczkę, to odpowiedzialność ta obejmuje resztę należności przedsiębiorcy.
 
Klauzula wyłączności – jest wyrazem założenia, że faktorowi opłaca się (ma w tym interes prawny i ekonomiczny), aby podmiot gospodarczy zawierając z nim umowę uczynił przedmiotem faktoringu wszystkie wierzytelności i aby nie zawierał podobnych umów z innymi faktorami. Zamieszczenie tego rodzaju klauzuli w umowie skutkuje także w stosunku do oddziałów, filii czy agencji prowadzonych przez ten podmiot, chyba, że w umowie inaczej postanowiono. W razie gdy kontrahent faktora nie dotrzymuje pod tym względem postanowień umowy, może mu przysługiwać prawo do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym lub nawet odstąpienia od umowy.
 
Klauzula eksportowa – oznacza, że przedsiębiorca będący eksporterem towarów i usług ograniczy eksport  do niektórych krajów, lub zawierać będzie stosowane umowy tylko na niektóre (w umowie wyszczególnione) towary lub usługi. Wiąże się to z reguły z ułatwieniem dla faktora egzekucji przelanych na niego wierzytelności.

 

Egzekucja z nieruchomości w czasie pandemii

Zgodnie z art. 2 w ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postepowania cywilnego dodano art. 9521Który wskazuje, iż lokalu mieszkalnego oraz nieruchomości grunwowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym, które służą dłużnikowi do zaspkojenia swoich potrzeb mieszkaniowych, nie można przeprowadzić licytacji. Ta sytuacja ma trwać do czasu zakończenia obowiązuwania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii oraz 90 dni po jego zakończeniu.

Powyższa ustawa wprowadziła również wymóg dla wierzycieli, który mówi o tym, że egzekucja z nieruchomości może zostać wszczęta przez wierzyciela, którego wierzytelność stanowi minimum 1/20 sumy oszacowania nieruchomości. W sytuacji, gdy egzekucja z nieruchomości ma zostać wszczęta na wniosek większej ilości wierzycieli - łączna suma egzekwowanych wierzytelności musi stanowić co najmniej rowniewartość 1/20 części sumy oszacowania.

Taka sytuacja stanowi ogromne pominiencie interesów wierzyciela - jest to spadek o 50 % sprzedawanych nieruchomości względem roku 2019.